Chapter 16 ~ Nic więcej

Czasami rzeczywiście wystarcza jeden pocałunek. Jedno "Kocham Cię",nawet takie 

tylko wyszeptane. Jedno nieśmiałe "Dziękuje". Jedna szczera opinia. To tak bardzo

łatwo uczynić kogoś szczęśliwym.

Dlaczego więc tego nie czynimy ?

Rozdział z dedykacją dla Natalka Turska ♥

Leon

Zaspanym wyrazem twarzy, spojrzałem na zegarek. Była już dziewiąta godzina. Dzisiaj spałem zazwyczaj długo niż zawsze, może przez to, że upojną noc spędziłem z cudowną kobietą. Nadal nie mogę w to uwierzyć, że oddała mi wianuszek. To wiele musiało znaczyć lub po prostu chciała się ze mną zabawić. Gdyby nawet wygrała opcja druga, nie miałbym szans na związek z Vils. Nasze życie wyglądałoby bardzo inaczej. Musielibyśmy się ukrywać przed całą moją rodziną. Moje niezdecydowanie niszczy wszystko, co do tej pory udało mi się osiągnąć. W głębi mojego serca, pragnąłem przeżyć namiętne chwile z Castillo. Marzenie się ziściło, a ja chcę je stracić ? Za łatwo się poddaję. Powinienem walczyć o swoje, póki jeszcze jest do zdobycia, ale nie umiem. Na swoje nagie ciało zakładam bokserki,podkoszulkę i dresy. Jest mi w nich od razu wygodnie. Siadam na łóżko, zbliżam się do niej i całuję jej włosy. Nie reaguje, musi mieć twardy sen. To nawet dobrze. Nie chcę jak na razie z nią rozmawiać. Skrzywdziłbym ją. W pewnej chili słyszę, charakterystyczny dzwonek mojego iPhone'a oznaczający, że dostałem wiadomość. Błagam, tak z samego rana. 

Wiadomość Sms
Od : Natalia
~ Hej Leon. Przepraszam, że tak rano do ciebie piszę ale nie mogłam
wytrzymać tych nerwów. Wybacz mi. Camila chciała się zabić z twojego
powodu. Odpisz jak najszybciej.

Wiadomość Sms
Do : Natalia
~ Cholera ! Zgłupiała ? Czym chciała się zabić i co mam niby zrobić ?
Nie przeszkadzasz. Dobrze, że napisałaś :)

Wiadomość Sms
Od : Natalia
~ Nie wiem, co jej strzeliło do głowy. Zażyła za dużo tabletek nasennych.
Jest teraz w szpitalu. Lekarze mówią, że powinieneś wrócić i na jakiś
czas się nią zaopiekować.

Wiadomość Sms
Do : Natalia
~ Przyjadę tak szybko jak będzie to możliwe. Nie chcę aby wywinęła, kolejny
raz podobny numer. Postaram się być dla niej opiekuńczy. Może tak jej chociaż
pomogę. Do zobaczenia. Całuję cię mocno :*


Rudowłosa całkowicie oszalała. Jak ona mogła to zrobić ? Chciała sobie odebrać życie, z mojego powodu. Jest bezmyślna. Chociaż całe szczęście, że udało się ją uratować. Nie wybaczyłbym sobie, gdyby naprawdę coś się jej stało. Mogłem inaczej się z nią rozstać. Tylko co to by dało ? Nic.
Ona już taka jest. Na pewno do niej nie wrócę. Za bardzo mnie zraniła, bym mógł od nowa rozpocząć z nią związek. Przez pewien czas, tylko się nią zaopiekuję.
- Leon. Słuchasz mnie ?! - Castillo opiera się swoją dłonią na moim ramieniu. Słyszę jej delikatny szept, który wydaje mi się być szeptem. Jak zwykle, za późno zaczynam kontaktować.
- Nie, przepraszam. Coś mówiłaś ? - Pytam również cicho i zaciskam usta w jedną linię. Vils wzdycha
- Dziękuje ci za wczoraj. - Całuje mój policzek, który robi się od razu ciepły. Muszę to jakoś przerwać, ale jak ? Przecież nie chciałem jej zranić.
- Musimy się zbierać. - Odpowiedziałem chłodno. Verdas jednak to zrobisz, chociaż tak bardzo tego nie chciałeś. Jak mam się nauczyć, nie krzywdzić ludzi ? Nie wiem.
- Zmieniasz temat. - Zauważyła blondynka. Jej ton też robi się lodowaty. Tak nie miała być.
- Potrafię załagodzić sytuację. - Warknąłem pod nosem, czując moją narastającą złość na wszystko. Odruchowo łapie ją za dłonie.
- Jaką ? Bo jeśli między nami to jesteś w błędzie. - Fuknęła i wyrwała dłonie z mojego ucisku.
- Camila próbowała się zabić. Muszę wrócić do Nowego Yorku. - Mówię spokojnie. Może to
pomoże ? Czyżbym chciał zmienić opinię w jej oczach ? Na to wygląda.

- Chcesz mnie zostawić po wspólnej nocy ? - Słyszę w jej głosie złość i zawód. Uświadomiłem sobie, że to był cios poniżej pasa.

- Violu, to nie tak. - Próbuje się wymigać. Nie chcę by tak to wyglądało.

- A jak mam to rozumieć ?

- Po prostu Camila mnie potrzebuje. - Gwałtownie uniosłem ton głosu, mrużąc przy tym oczy.
- Wszystko już jest dla mnie jasne. Wybrałeś ją. - Wyszeptała. Zauważyłem pojedynczą łzę, która spływała po jej bladym policzku.
- Nikogo nie wybrałem. - Warczę. Tak to jest z kobietami. Przyzwyczaiłem się. Wieczne pretensje.
- Jeśli teraz do niej pojedziesz, możesz zapomnieć o nas. - Stawia jasno. Nie mogę, chociażbym bardzo chciał. czy ona nie rozumie, że jeśli nie pojadę to Camila zrobi to po raz kolejny.
- Jakich nas. Łączy nas tylko jeden sex. Nic więcej. - Wypalam, zamiast wcześniej ugryźć się w język. To ja. Najpierw mówię a potem myślę.
- Nie wiedziałam, że taki jesteś. - Szepnęła z wyrzutem.
- Zresztą. Nasz związek nie miałby przyszłości, a nie chcę potajemnie się spotykać przed moim bratem. Kocham go i nie chcę go skrzywdzić.
- Moje uczucia to możesz ?
- Przestań. Gdybym ci powiedział, że chcę z tobą być ale musisz zostawić dla mnie mojego brata. Co byś zrobiła ? Zgodziłabyś się ? - Jestem ciekaw co teraz powie. Już wróżę sobie, co by powiedziała.
- Raczej nie. - Mówi cicho i spuszcza głowę.
- To w ogóle o czym mówimy ? - Mam pretensje. Na mnie mogła naskakiwać, a ja na nią już nie. To absurd. Wiem, że targają mną emocje, ale ona też nie jest bez winny. Z jej strony słyszę tylko ciszę.
- Wiedziałem, że nic nie powiesz. Radzę ci się ubierać bo za dwie godziny mamy lot do Nowego Yorku. - Kobieta. Wymaga tylko od nas a od siebie nie. Typowa z niej woman.
- Jesteś dupkiem. - Castillo jakie obraźliwe słowa do mnie. Czy mama nie uczyła, że to nie ładnie. Wkurzona powędrowała do łazienki.
- Przynajmniej szczerym. - Krzyczę tak by usłyszała i pod nosem chichoczę.


Castillo od naszej rozmowy w pokoju hotelowym nie odezwała się do mnie ani słowem. Czyżby była to cisza przed burzą ? Za pewne. Jest na mnie zła, za to, że muszę wrócić do Nowego Yorku ? Chcę pomóc Torres, aby znalazła sens swojego życia. Czy to złe ? Jednak dobrze się stało, że między mną a Violettą zaszła taka sytuacja. Już wiem, że nie mogę na niej polegać. Jej fochy, najmniej mnie teraz obchodzą. Liczy się teraz, zdrowie Camili. Dlaczego ? Nie chcę być do niej przywiązany przez całe moje życie. Chciałbym ułożyć je od nowa, z kimś innym i wyjątkowym. Przed moją wyobraźnią stoi Castillo. Czy ona jest tą jedyną ? Wątpię. Tylko czy teraz tak myślę sercem czy rozumem ? Mam za wielką dumę, by pierwszy podać jej dłoń. Zresztą to nie ja zawiniłem, więc się o nic nie będę starać. W końcu miło jest czuć, że ktoś cię jednak Kocha. Nie wykorzystuje. Lot, był koszmarny. Bardzo źle mi się leciało, od ponad kilku dobrych lat. Z reguły jestem gadułą a moja sąsiadka nie była skłonna do rozmowy. Natomiast kiedy dzwoniła do mnie Natalia, Vils skupiała całą swoją uwagę, na obserwowaniu mojej twarzy.  Czułem się wtedy dość niezręcznie. Teraz moim audi podjeżdżam pod apartament Castillo. Proszę niech tylko nie robi żadnych scen, bo nie wytrzymam, a jej zachowanie mam głęboko gdzieś.

- Może byś się ze mną pożegnała ? - Pytam, drwiąc z niej. Niech wie, że Leon jest mężczyzną.

- Nie zasługujesz na to. - Warczy wściekle i patrzy na mnie wzrokiem, takim jakby chciała mnie zabić.

- Porozmawiamy jak ochłoniesz. - Sumuję i nerwowo stukam palcami w kierownicę.

- Wtedy nie będę miała dla ciebie czasu. - Syczy i dumna wchodzi do apartamentu. Vils, ze mną się nie zaczyna.

Violetta

D u p e k. Myśli, że będę na każde jego zawołanie, to się grubo myli. Mam serdecznie dość, jego stałych wątów do mnie. Nie widzi, że między nami tak się dzieje również przez niego. Leon Verdas, widzi tylko czubek własnego nosa.  Cholerny mężczyzna, musiał mi tak bardzo zawrócić w głowie. Gdyby nie on, wszystko byłoby dla mnie łatwe. Dlaczego tak szybko oddałam się mu ? Czemu z tym nie poczekałam. Niby to sobie w kółko wypominam, ale jednak tego nie żałuję.  Jest ze mną coś nie tak ? Po tym wszystkim, nie wiem jak mam się do niego zachować. W tej chwili przydałaby się nam rozmowa,tylko jak z nim spokojnie rozmawiać ? Verdas, pewnie teraz siedzi przy łóżku szpitalnym i trzyma za rączkę Torres. Jak o tym pomyśli, to robi mi się nie dobrze. Nagle słyszę dzwonek do mich dzrwi. Podchodzę do nich i otwieram drewnianą konstrukcję. Myślałam, że to szatyn. Pomyliłam się. To moja mama. Radosna, jak zawsze. Jeszcze jej mi tu brakowało.

- Mama ?! Co ty tutaj robisz ? - Pytam zaskoczona. Czy nie mogła wybrać bardziej lepszego terminu na odwiedziny ? Musiała, akurat dziś, kiedy jestem nie w sosie.
- Przyszłam do ciebie. Własna matka nie może odwiedzić swojej córki ? - Chichocze. Nie mam ochoty na żadne żarty, w przeciwieństwie do niej. 

- Nie, oczywiście, że możesz. Tylko skąd wiedziałaś, że wróciłam szybciej ?

- Zadzwoniłam do Katariny. Wszystko mi opowiedziała. Teraz tylko czekam na twoje

wyjaśnienia. - Wyszeptała. Katarina, czy i ty musisz lubić moją mamę ?

- Nic nie ma do wyjaśnienia. - Odpowiadam krótko. 

- A ja myślę,że jest. Możemy pogadać ? - Tylko o czym my będziemy ? Jeśli myślisz, że o moim życiu, to jesteś w błędzie. Nie mam zamiaru nic mówić.

- Tak. Tylko zrobię nam coś do picia. Co chciałabyś wypić ? - Uprzejmość, to moja druga strona.

- Może być kawa. - Uśmiecha się do mnie i wygodnie rozsiada się na sofie. To będzie milutki wieczór.

Wędruje do kuchni, gdzie tam przyrządzam dwie latte. Nasze ulubione i z uśmiechem wracam do mamusi.

- Mów, jak tam było w tej Norwegii ? - Pyta z niecierpliwiona. Chyba zaczyna coś podejrzewać.

- Bardzo miło. - Krótko, a jakże piękna odpowiedź.

- Tylko tyle ? Liczyłam na więcej opowieści. - Mruknęła. Mamo, nie bądź aż tak ciekawska.

- Nie ma co za wiele mówić. Byłam tam z Leonem, a ludzie są przemili.

- Byłaś z bratem Leona ? Ciekawe. - Porusza zabawnie brwiami i upija kawę. O fuj, nie mogła się powstrzymać ? 

- Mamo, bądź poważna. Ja i Leon ? Naprawdę ? - Śmieję się sama z siebie. Tylko umiem, zaprzeczyć sobie. Głupia jest i tyle.

- Widziałam, jak podczas kolacji zerkał na ciebie. I wcale, nie przyjacielsko. - Szepnęła z wielkim uśmiechem. Tylko niech mi nie mówi, że chce nas ze sobą swatać. Bo nie wytrzymam.

- Mamo, nadal jesteś moją przyjaciółką ? - Pytam cichutko. Co chcę jej teraz powiedzieć jest bardzo ważne. I wiem, że moja mama nigdy mnie nie wyda.

- Tak. Kocham cię, córeczko. - Gładzi mnie delikatnie po ramieniu. Mam już pewność.

- Muszę coś ci powiedzieć. Ja zakochałam się w Leonie. - Szepczę onieśmielona. Zdradziłam jej, mój wielki sekret, który ujrzał światło dzienne. 

- To cudownie. Moja malutka córeczka, pokochała kogoś. - Tuli mnie do siebie. Jest taka szczęśliwa ? czy tylko udaje, by mnie pocieszyć. 

- Mamo, możesz przestać. To nie jest takie proste. - Mówię załamana.

- Jest. Musisz skończyć z Diego.  - Oznajmia chłodno. Wiem, tylko nie mogę. Mam umowę. 

- Dla Leona ? - Próbuję się upewnić, czy właśnie o to jej chodzi. 

- No tak. - Oznajmia radosna. Tak szybko, mamusiu mnie nie zeswatasz.

- Nie warto. Dzisiaj się oboje posprzeczaliśmy. - Udaję nie wzruszoną a w głębi jest mi z tego powodu bardzo źle. To boli. 

- Miłość nie jest usłana różami, ma też kolce, które bolą. - Stwierdziła.

- Nie mówmy już o mnie. - Mówię wymijająco. Nie chcę już wlec tego tematu.

Angeles Castillo po dwóch godzinach, odwiedzenia swojej córeczki, wróciła do swojego domu. Rodzicielka może mieć rację, ale nie jestem pewna czy chciałabym być tak na poważnie z Leonem. Miłość niby nie jest prosta, ale po dzisiejszej kłótni z nim, oddalił mnie od siebie. Niby jestem na jakiś sposób przywiązana do Diego, lecz tego nie odczuwam. Nie chcę już o tym myśleć. Teraz chciałabym bardzo, wykąpać się w cieplutkiej wodzie. To jest myśl. Odpocznę sobie w wannie.

Federico

Kolejny jakże nudawy dzień. Trzeba zacząć pracę. Poniedziałek, to jedyny dzień tygodnia, którego szczerze nienawidzę. Na pewno nie jestem jedyny, który tego nie lubi. Znam wiele osób, które krzywią się na słowo Monday. Ślęczę już od trzech godzin przed macbook'iem pro i tłumaczę ważne umowy dla firmy. Teraz co tylko mi trzeba - to kawa. Mogła by być nawet zwykła. Moją twarz oświetla słoneczko, które przedostaje się do gabinetu przez okno. Jest tak ciepło, że tylko marzą mi się wakacje. Nagle słyszę pukanie do drzwi. Mówię ciche proszę, a do biura wchodzi mój przyjaciel. Ta dawano go nie wdziałem.Muszę się go wypytać , jak minął mu weekend z panią Castillo. Przeczuwam, że za pewnie miło. W końcu zauważam, że Verdas w rękach ma dwie kawy.
Najlepszy z niego kumpel, wie czego potrzebuje.
- Siemka. Jak było w Norwegi ? Ciepło czy zimno. - Śmieję się ironicznie. Szatyn udaje, że nie wie o co może mi chodzić. Jak zwykle.
- Nie bądź taki mądry. - Odpowiedział siadając w fotelu obok mnie. Wcale taki nie jestem.
- Nie powiesz nic kumplowi ? Czuję się urażony. - Mam prawo być na niego zły. Podczas jego pobytu w innym kraju, dzwoniąc do niego, też nic nie powiedział.
- Lepiej usiądź. - Nakazuje. Powinienem się bać ? Czy coś mu tam nie wyszło ?
- Aż tak żle ? - Pytam smutno. Czego mam się spodziewać ? Sam, nie wiem.
- Nie. Weekend minął mi cudownie z Violettą. Było tak magicznie. - Mówi rozmarzony. Widzę po nim, że to co czuje do Vils to prawdziwe uczucie, a nie przelotne zauroczenie.
- Zamoczyłeś ? - Śmieję się głośno. Zielonooki uderza mnie w bok. Auć to bolało.
- Przestań. Ja tylko zbliżyłem się do niej intymnie. - Czyli zgadłem. Wylądowali razem w łóżku, robi się ciekawie.
- Verdas, szalejesz. - Gwiżdżę, aby bardziej mu dopiec. Lubię gdy się wkurza.
- Tylko na jej punkcie. - Oznajmił szczęśliwy. To ona sprawia, że jest taki zakochany.
- Powiedziałeś, że ja kochasz ?
- Nie. Pokłóciliśmy się. - Robi mu się smutno. Boli go. Widzę. Każda kłótnia, przynosi mu cierpienie. A tak, nie powinno być.
- O co poszło ? - Dopytuję i zaciskam usta.
- Camila próbowała się zabić i musiałem wrócić wcześniej. - Co ? Nie mogę uwierzyć ? Co ta dziewczyna z sobą wyprawia. Niszczy się.
- Zrobiłeś najgłupszą rzecz. - Komentuję. Nie mógł zostawić Torres, a zająć się Vils ? Nie rozumiem go.
- A co miałem zrobić ?
- Walczyć o Castillo. - Warczę w jego stronę. Nie patrzy na mnie. Czyżby zabolało ?
- Jak ona sama nie wie co chce. - Z takim pesymizmem, to on nigdy nie będzie w pełni szczęśliwy. Ja o moją Lu, mam zamiar zawsze walczyć.


Razem z Leonem idziemy przez park po moja dziewczynę, która prosiła mnie abym po nią przyszedł.
Gdy będę szedł na lunch z Verdasem. Domyślam się, że chce po przesłuchać z wyjazdu. Tylko znając szatyna, nic jej nie powie. Moim zdaniem, nie powinien dłużej się ukrywać z uczuciami do blondynki. Kocha ją. Ja gdybym był an jego miejscu, walczyłbym o nią. Violetta jest wspaniałą dziewczyną i zasługuje na mojego przyjaciela. Jest nie śmiały i to go hamuje. Również to, że boi się kolejnego upadku w związku. A zbudować relację z kimś innym jest ciężko. Próbuję go zrozumieć, ale nie mogę. Nie jestem tego samego zdania, co on w tej kwestii. Idziemy prosto przed siebie i to co widzimy o mało mnie nie wytrąca z równonogi.  Cham, nie będzie się dobierał do mojej dziewczyny. Alex, jest dla niej za tępy. Nawet taki koleś jak on, nie będzie mi obejmował dziewczyny. Wkurzyłem się na maxa, że nie zważałem na słowa Leona bym się uspokoił. Nikt nie będzie mieszał mnie z błotem i nie pozwolę panoszyć się temu całemu francuzowi. Nie mam stalowych nerwów, by móc patrzeć na to spokojnie. Podszedłem do nich szybko i jednym zamaszystym ruchem uderzyłem Alex'a. On tylko jęknął z bólu. Nie słuchając Lu, biłem go dalej.
Niech idiota spada. Gdyby nie pomoc mojego przyjaciela, nawalałabym go dalej. Jednak Leon mnie odciągnął, mówiąc, że nie warto. Posłuchałem go z uporem. Roztrzęsiona blondynka zadzwoniła po pogotowie, które zabrało Scott'a do szpitala. Co ja najlepszego zrobiłem ?

Ludmiła

Jak Federico mógł uderzyć Alex'a ? W głowie mi się to nie mieści. Myślałam, że już przerabiałam z nim ten temat. Jednak on, nic nadal nie rozumie. Gorzej z nim, jak z dzieckiem. Jego zazdrość nie jest na miejscu. Całym moim sercem kocham tylko jedynego faceta i jest nim Pasquarelli. Tylko gdy się coś do niego mówi, to brunet udaje, że nic nie słyszy. 

- Co ty zrobiłeś ? - Naskakuję na bruneta. Czy on jest nie poważny. 

- Kochanie,jja przepraszam. - Nie wie co ma powiedzieć. Typowy facet. Coś zrobi a nie wie, jak to naprawić. Dobrze, że z nami jest jeszcze Verdas, który na pewno mi pomoże.

- Mnie nie musisz przepraszać. - Krzywię się. On tylko potakuje.

- Wiem. - Spuszcza głowę. Nie umie trzeźwo myśleć. za bardzo daje się ponosić. Gdyby nie Leon, mogłoby to się bardziej żel skończyć.

- Co w ciebie wstąpiło ? - Krzyczę. Jestem cholernie na niego zła. 

- Sam nie wiem, to było silniejsze ode mnie. Nie chciałem, zrobić mu krzywdy. - Wyszeptał, opadając już z sił. Normalnie w to nie wierzę.

- Wierzę ci, ale musimy pojechać do szpitala. - Próbuję go przekonać. Niech załatwi to sam z Alexem.

- Nigdzie nie jadę. - Upiera się. 

- Ile razy będziesz się jeszcze upierać ? - Pytam wściekle, on patrzy na mnie pobłażliwym wzrokiem.

- Stary Lu ma rację. Załatw to jak mężczyzna. - Klepie go na pocieszenie Leon. Wiedziałam, że mi zaradzi. To wspaniały chłopak.

- Pod warunkiem, że wrócisz do domu, słońce. - Gładzi mnie czule po policzku. Jego dotyk, jest tak kojący. Uwielbiam gdy tak robi.

- Zrobię dla ciebie wszystko. Leon uważaj na niego. - Nakazuję szatynowi.

- Będę go chronił jak oka w głowie.

- Dziękuje. - Całuję jego policzek w podzięce i odchodzę pd nich. Muszę się uspokoić, bo czuję jak robi mi się słabo. Czy to o czym myślę, może się spełnić ?

Przed powrotem do mieszkania, postanowiłam wstąpić do apteki by kupić test ciążowy. Muszę sprawdzić, czy jestem. Według mojej mamy i moich  objawów powinnam być. Tylko takiej myśli, staram się do siebie nie dopuszczać. To za prędko. Nie jestem gotowa na bycie mamą. Chciałabym być w ciąży, ale dopiero po ślubie z tym jedynym. Jeśli okażę się, że będę rodzicielką, wszystkie moje plany pójdą w zapomnienie. Przed piętnastoma minutami zrobiłam test i boję się jego wyników. Od tego czasu, nie spojrzałam na niego. Czułam w sobie, narastającą adrenalinę. To czekanie, przybijało mnie jeszcze bardziej. Pragnęłam dowiedzieć się już tak ważnej rzeczy. Starałam się panować nad moimi emocjami, lecz moja ciekawość była silniejsza. Spojrzałam na test a co tam zobaczyłam, przeraziłam się. Nie mogę. Jjja, będę mamą to pewne. Co powie na to Federico ? Jak zareaguje, że będzie tatą ? Teraz marzę tylko o tym, aby wszystko potoczyło się dobrze. Chcę jak najlepiej dla mnie i mojego dzidziusia. Jeśli Pasquarelli, nie będzie go chciał uszanuję, jego decyzję, bo go kocham. Moje życie zmieni się o 180 stopni. Czy jestem na to gotowa ?

_________*_________*________________________

No hej kochani ! Witam was w tą piękną sobotę :)

Pogoda mi dopisuje jak i mój humor. A wam ?

Chcę na początku, wszystkim podziękować. Jesteście

kochani, moje misiaki <3 Tyle miłych komentarzy, 

wywołało uśmiech na mej twarzy. Gracias ♥

Rozdział 16 nie powinien się dzisiaj pojawić bo nie 

było odpowiedniej ilości. No ale cóż. Poznajcie moją

litość xD 

Jak widzicie w tym rozdziale troszkę się po kompilowało ;/

I to wszystko przez Verdasa -,- Jest za dobry xD

Federico jest za bardzo zazdrosny i nie wytrzymał emocji :P

Poniosło go, tylko z jakim skutkiem dla niego ?

Niektórzy mogli zgadnąć. Mama Ferro miała rację.

Jest w ciąży. Ale czy aby na pewno ? ^^

Kochani następny rozdział, czyli  17 nie pojawi się w

następną sobotę. Z tego względu,że od czwartku będę

na wycieczce i nie będę mogła jak dodać next'a.

Jeśli tylko chcecie, aby następny chapter pojawił się

w niedzielę, 14 czerwca to musi tutaj być co najmniej

28 komentarzy. Gdy ich nie będzie next pojawi się dopiero 

za dwa tygodnie. Mówi się trudno -,-

Do zobaczenia :) Życzę wam miłego dnia ~ Madzia *.*