Rozdział 11 "Pewnie,przystojniaku"

Życie jest małą ściemniarą,wróblicą,wygą,cwaniarą,
Plączę nam nogi i mówi idź ! Nie wiesz, nie ufaj mi !
Życie jest małą ściemniarą,francą,wróblicą,cwaniarą,
Plącze nam nogi i mówi idź ! Wkręceni w zgubną nić !

Rozdział z dedykacją dla Viki Verads :)

Leon

Jestem cały zdenerwowany,mój przyjaciel Federico nie wrócił jeszcze do hotelu,chociaż dawno minęła godzina wejścia do pokoi.Dobrze,że niewiedzą 

o tym nauczyciele,że go do tej pory nie ma.Chłopacy jak susły zasnęli dwie godziny temu.Sam najchętniej poszedłbym się spać,ale nie mogę myśląc o tym,że Fede jeszcze nie wrócił do hotelu.

Czułem,że jeśli on wróci będzie potrzebował się komuś wygadać.Po 5 minutach usłyszałem,że do naszego pokoju ktoś otwiera kluczem drzwi,wchodzi do przedpokoju,w nim zapala lampkę  nocną,odkłada klucze na komodę,ściąga buty i coś wiesz na wieszak.Ktoś idzie w stronę łóżek,w końcu orientuję się,że przyszła nasza zguba.

- No w końcu jesteś,gdzie byłeś ? Wiesz jak się martwiliśmy.- Powiedziałem to cicho,aby nie obudzić reszty i miałem do niego pretensje o to,że nie zadzwonił,ze wróci późno.

- Przepraszam,zapomniałem telefonu i nie miałem jak zadzwonić,żeby wam 

powiedzieć,że zrobię sobie bardzo długi spacer.- Odparł,i usiadł się na swoje łóżko,powtórzyłem jego czynność i usiadłem obok niego.

- Wszystko jest okey,nie martw się.Nie chciałeś źle.-Próbowałem go pocieszyć,coś jest na rzeczy.

- No ale tak wyszło.

- Dlaczego zniknąłeś ? Coś się stało ?

- Powiedz mi jedno dlaczego dziewczyny są takie,że potrafią cię okłamywać bardzo długo i nawet nie za drgną na kłamstwo.Tylko dalej w nie brną.
- Może boją się,reakcji kogoś komu miałby to powiedzieć.Różnie bywa i różne są reakcje.
- W moim życiu od dzisiaj panuję jeden wielki chaos i nie umiem go poukładać.
- To coś jest związane z Ludmiłą ?
- Yhmm i nie wiem jak z nią mam zacząć rozmowę.
- Może na spokojnie,wtedy wszystko się wyjaśni.
- Ale ja nie umiem porozmawiać na spokojnie,musi kilka dni przeminąć,żebym coś zrozumiał.
- To daj sobie i jej czas,może wtedy coś się wyjaśni.
- Zobaczę.
- Idę spać,dobranoc ! Tylko pomyśl o czym ci mówiłem ! - Poklepałem go po plecach i położyłem się do łóżka,zasnąłem w szybkim tempie.
~Następny dzień~

Ludmiła

Szukam wszędzie Federico i nie mogę go znaleźć,gdy byłam w jego pokoju chłopacy mówili,ze wyszedł godzinę temu się przewietrzyć.Wczoraj wieczorem zachowywał się podobnie nic nikomu nie mówi za dużo i ucieka,jakby go coś męczyło,gdybym wiedziała tylko co.Martwię się o niego !

Jest zauważyłam go w pobliskim parku,ale w nim pięknie,tak romantycznie,może to jakiś znak ?

- Federico wszędzie Cię szukałam ! - Powiedziałam szczęśliwa,widząc,że jest cały i zdrowy.Chciałam go pocałować ale się odsunął,musi być coś nie tak-mówiła mi moja podświadomość.

- Nie potrzebnie,powiedziałem chłopakom,że wychodzę.- Powiedział oschle i w ogóle

nie spojrzał na mnie.

- To wiem,ale dlaczego unikasz mnie ? - Spytałam się nie pewnie,a cała moja dusza była  zła na niego i zawiedziona.

- Zdaję Ci się.-Burknął pod nosem.

- Coś się stało ? Jesteś jakiś spięty,inny.

- Nic się nie dzieję.Nie wyciągaj pochopnych wniosków.- Krzyknął,przeraziłam się jego tonem i zachowaniem wobec mnie.

- Nie chciałam cie urazić.- Powiedziałem nie pewnie,nie wiedząc jak może zareagować.

- Ale to zrobiłaś,nie chcę z tobą rozmawiać.Zraniłaś mnie !

- Tylko ja nie wiem co zrobiłam źle,wytłumacz mi ! - Żarzą dałam.Był bardzo dziwny wobec mnie.

Zachowywał się jakbym stała się dla niego obca i nie ważna.Coś się z nim stało.

- Nie chcę z Tobą rozmawiać,odejdź.- Krzyknął i rozkazał mi wykonać jego rozkaz,nie poznaję go to nie ten sam chłopak ,w którym się zakochałam,któremu oddałam moje serce.

- Możesz mi wyznać co cie trapi.- Oznajmiłam sympatycznym głosem,nie chciałam,żeby wyczuł,że straciłam chęci do walczenia o niego.

- Lepiej będzie jak ja pójdę.- Powiedział i sprytnie mnie ominął.

- Federico,Fede...- Krzyczałam jego imię i postanowiłam pobiec za nim.Lecz to nic nie dało bo uciekł mi z pola widzenia i wróciłam do hotelu aby porozmawiać o tym z dziewczynami.

Violetta

- Hej Leon ! - Krzyknęłam uradowana widząc mojego przyjaciela,chodzącego po holu hotelowym.

- No cześć,słonko.Nie przywitałaś się ze mną.- Oznajmił uradowany i stanowczy.

- No to co proponujesz ? - Spytałam wesoło i zaciekawiona tym czego mu brakuję.

- Przytulas,ale bardzo długi.- Powiedział uradowany,myśląc o tym,że na sto procent się zgodzę.

- Dla Ciebie wszystko.- Powiedziałem ledwo przez śmiech.

- Ej ten przytulas trwał za krótko na takie warunki się nie umawiałem.- Udał,że obraził się na mnie,że za mało się przytulaliśmy,chyba to pewno mu wystarczyć.

- Przestań strzelać foszki,tylko się ciesz,że w ogóle cię przytuliłam,bo nie musiałam.

- Niech Ci będzie,ale zapamiętaj sobie jedno Leon Verdas nigdy nie strzela fochów.

- Dobrze,już się nie kłócimy nie lubię,jak jesteśmy źli i obrażeni na siebie.

- A kiedyś byliśmy ?

- Na przykład wczoraj,ale szybko mi przeszło.

- Na mnie,nie potrafisz się długo gniewać.

- Czyżby ? Mogę spróbować

- Przestań,nie zrobisz tego.

- A niby czemu ?

- Nie pozwolę Tobie,bo mi za bardzo na Tobie zależy,kochanie.

- Leoś !

- No co nie chciałem,żebyś wyglądała jak słodki buraczek,ale ślicznie się rumienisz.

- Musisz.Przestań to robić.

- Jeśli wyjdziesz ze mną dzisiaj na krótki spacer.

- Niech Ci będzie.

~ 20 minut później ~

- Dziękuje,ci bardzo za śliczny spacer po Paryżu,ale zdecydowanie był za krótki.

- Możemy to powtórzyć,jutro zapraszam cię na cale popołudnie spędzone ze mną.Co ty na to ?

- Jeśli przyjdziesz po mnie,to czemu nie.

- To jesteśmy umówieni.Wpadnę śliczna po Ciebie o 15:00,okey ?

- Pewnie,przystojniaku !

- Od kiedy zaczynasz naśladować mnie.

- Sama nie wiem,hej.-Pocałowałam go w policzek.

- No cześć.-Odpowiedział mi,a ja zniknęłam w drzwiach pokoju dziewczyn.

Federico

Kiedy znowu zauważyłem,że Ludmiła idzie w moją stronę,postanowiłem jej wszystko powiedzieć.

- Chcesz się dowiedzieć dlaczego z Tobą nie rozmawiam ? - Zacząłem z nią rozmowę,bez owijania.

- No raczej,między nami były wszystko w porządku,dopóki tutaj nie 

przyjechaliśmy,coś się stało kochanie ? - Gula stanęła mi kiedy zwróciła się do mnie kochanie,jak ona może się jeszcze do mnie zwracać po tym wszystkim.

- Nie mów więcej do mnie kochanie,bo nie jesteśmy już razem ! - Krzyknąłem na nią wściekły.

- Co ty mówisz ? - Nie dowierzała.

- Co słyszysz,nie chcę tracić przez ciebie humoru,chcę się tutaj dobrze bawić ale nie

 z tobą tylko z chłopakami.- Oznajmiłem jej pewny,nie chciałem,żeby poczuła się złe,ale
chciałem jej to wygarnąć.

- Czemu jesteś taki oschły do mnie ? - Widziałem,ze w jej oczach zbierały się łzy,ale ja
się na to nie nabiorę.

- Wiem o twoim pocałunku z Tomasem.Wtedy co na drugi dzień płakałaś,a 

ty oświadczyłaś mi,że nic się nie stało.

- Bo to nie miało dla mnie znaczenia,więc dlaczego miałabym o tym wspominać.

- Żebyś była ze mną szczera w niektórych sprawach,może bym Ci wybaczył gdybyś wiedziała,że dla mnie postawą związku jest szczerość.

- Federico,tylko,że mama mi groziła.- Powiedziała cicho,a łzy leciały jej ciurkiem.

- I o tym też nie wspomniałaś,a może ona mi to wysłała.- Zacząłem się zastanawiać nad tym,jaki cel miała matka Ludmiły,aby nas rozdzielić,dowiem się,kiedy wrócimy do BA.

- Ale co ? - Spytała nieświadoma i jakby zagubiona w tym co mówi.

- Twoją cholerną bolącą zdradę,nie chcę z Tobą dłużej rozmawiać.

- Federico,zaczekaj !

- Nie mamy o czym mówić to koniec z nami ! - Powiedziałem oschle i ruszyłem przed siebie,nie chciałem dłużej patrzeć na nią i słuchać jej wyjaśnień,bo to już nie miało sensu.

~*~                   ~*~

No i bum Xd Nie ma Fedemiły rozstała się,no cóż tak bywa ;)

Ludmiła i tak będzie walczyć o swoją miłość lub się podda,zobaczę 

co z tego może wyniknąć ;p

Leon i Violetta,w kolejnym rozdziale razem wychodzą i czy coś z tego wyniknie ?

Rozdział 12 = 8 komentarzy :)