Chapter 13 ~ Zaręczyny

Życie jak skomplikowany labirynt,z którego nie można wyjść.
A czym dalej,tym trudniej.

_________________________
Rozdział z dedykacją dla Sydney,Julson,Justynie Kałuży i Calla ( Mrs.Pain )
Kochane dziewczyny dedykacje jak obiecane ♥

Leon

Mój brat zadał mi ogromny cios w serce. Jak mógł ? Przecież nic nie wiedział,że ją kocham. Dlaczego to zawsze ja muszę tak bardzo cierpieć ? Czemu to właśnie mnie ludzie muszą ranić ? To nie sprawiedliwe,ale muszę nauczyć się normalnie żyć,bo inaczej się nie da. Chciałem z  nim porozmawiać o tym,że kocham Violettę ale teraz to nie najmniejszego sensu. Chce być z nią już na wieki,a ja tylko im w tym szczęściu przeszkadzam. Najgorsze jest to iż nie wiem co mam sobie o nich myśleć. To dość skomplikowane. Jak prawie moje życie. Szkoda,że nie gram w tych durnych telenowelach,bo pewnie moja oglądalność nigdy by mi nie spadła. Śmieszny żart. Muszę to wszystko teraz szybko odreagować. Chcę się porządnie napić nawet z kumplem. Wyciągam mojego iPhone'a i odszukuję numer Pasquarelli'ego.

Wiadomość Sms,16:56
Do : Federico

Możemy się razem spotkać ? Mam ochotę zalać się w trupa xD

Wiadomość Sms,16:57
Od : Federico

Świętujesz zwycięstwo czy przegraną ? Pewnie,że z tobą wyjdę.

Wiadomość Sms,16:59
Do : Federico

Raczej klęskę. Opowiem ci wszystko później. Spotkajmy się w pubie koło firmy.


Wiadomość Sms,17:00
Od : Federico

Czego nie robi się dla kumpla. Na pewno będę.


Życie to istny poemat. Może gdybym szybciej się przyznał co czuję do blondynki byłoby mi o wiele prościej. Teraz to tylko J a  muszę cierpieć. Moje uczucia na zawsze muszą pozostać w blasku mojego serca,nie mogę ich wyjawić choć tak bardzo tego chcę. Muszę skończyć się nad sobą użalać,przecież jestem mężczyzną. A oni nigdy nie płaczą. Tak mi się wydaje. W ciągu kilka minut dochodzę pod mój ulubiony klub. Tutaj są najlepsze drinki jak i trunki.  Wchodzę do środka i obok lady zauważam Federico. Jak zwykle odstawiony..



- Cześć. - Witam się z nim i siadam obok niego.   - Poproszę jedno Martini. - Zwracam się z wielką uprzejmością do chłopaka za baru. Bardzo miło zaczyna się ten wieczór.
- No hej. Nie żartowałeś pisząc,że masz ochotę się schlać. - Śmieję się gardłowo Fede. Nie wiesz chłopie jak czasami mam wielką ochotę aby przywalić ci w mordę. Normalnie nie wie.
- Wcale. Tylko to może mi pomóc. - Mówię smętnie. Nawet mogę powiedzieć,że tak się czuję.
- Mylisz się. Rozmowa jest zawsze najważniejsza. - Te jego poetyckie wyjaśnienia. Wkurza mnie ale to przecież nadal mój przyjaciel. Nic już nie poradzę,taki jest.
- Nie powiedziałem Diego'u,że kocham jego dziewczynę. - Odzywam się na jednym oddechu i popijam alkohol. Ten w jednej chwili milknie. Wbiłem go w ziemię.
- Czemu tego nie zrobiłeś ? - Pyta poważnie. Czyżby przejął się losem swojego kumpla ? Nie to nie możliwe. Zbyt wyolbrzymione.
- Nie mogłem,w jednej chwili zostałem przyparty do mury.
- O czym ty do cholery mówisz ? - Denerwuję się. Za szybko.
- Mój brat chce oświadczyć się Violetcie. Jutro jest u nas kolacja z tego względu. - Jestem zły na cały świat,choć wiem,że całą wina należy tylko do mnie. Gdybym wcześniej miał odwagę. To bym mu powiedział. Jak zwykle. Mam zbyt późne tempo.
- Krzywdzisz się. - Odzywa się pan przemądrzały. Jakbym nie wiedział.
- Czy ty nie rozumiesz,że miałem mu powiedzieć ale nie chcę niszczyć ich szczęścia. - Prawie krzyczę. Nic na to nie poradzę. Moje emocje panują górą.
- Jeśli to nie prawda. - Mówi zagadkowym głosem. Co mu chodzi po tej jego szalonej głowie ?
- Nie rozumiem.
- Może oni się nie kochają tylko są ze sobą tak po prostu. - To mnie rozbroił. Lepszej głupoty nie mógł wymyślić. Cały on.
- Głupoty wygadujesz czy przypadkiem nie masz gorączki ? - Śmieję się a ten nadal zawzięcie myśli. Mówił to na poważnie ? Jak tak. To jest jednak głupi.
- Złóż sobie to w jedną całość. - Tajemniczość,to chyba jego drugie oblicze.
- Przestań bo zaraz pomyślę,że coś bierzesz. - Fuknąłem pod nosem. Jak on może takie coś mówić ?
- Nie chcesz mnie słuchać to nie. Wiem,że coś jest na rzeczy. Pytanie tylko co.
- Nie mówmy już o tym tylko napijmy się. Za naszą przyjaźń. - Podnoszę do góry naczynie z martini.
- Za przyjaźń. Niech trwa póki żyjemy. - Odpukuje w moją szklankę.


Tak jak sobie obiecałem schlałem się. Nie jak świnia. Ale wybiłem dużo kolejek Martini. Wszystkie moje smutki i żale wypiłem z alkoholem. Nie najlepszy pomysł. Wróciłem do domu ślimaczym ruchem ale wróciłem. na szczęście. Nie mógłbym sobie wyobrazić gdybym spał na przykład w parku. Nie ego nigdy bym nie zrobił. To nie w moim stylu. Chciałem wejść po cichu po schodach,jednak mi się to nie udało. Zahaczyłem o wieszak i narobiłem jednym słowem szum. W tej samej chwili na dole zjawiła się mama z niezadowoloną miną w szlafroku.
- Leon,synku coś ty ze sobą zrobił ? - Pyta troskliwym głosem. Tak to na pewno moja mam. jak zawsze taka czuła i opiekuńcza. Kocham w to niej.
- Mamo to za miłość. - La męczę. Ta tylko desperacko kręci głową.
- O jeny co ty mówisz. - Poklepała mnie po ramieniu. Uśmiechnąłem się czule.
- Nie mam już kogo kochać. - Odzywam się. Widzę na jej twarzy zdziwienie. No jasne przecież jej nie powiedziałem,że nie jestem już z Torres.
- Rozstałeś się z Camilą ? - Pyta zaskoczona. Kręcę głową na tak.
- Już dawno. - Mówię i próbuję wejść po schodach. Zmiany. Są zdecydowanie dobre.

Diego

Już powiedziałem mojej dziewczynie,że muszę w pewien sposób związać się z Violettą. Dlaczego tak szybko to powiedziałem ? Rodzice chcą już jutro tych zaręczyn. dziwię się sam sobie,że w ogóle znalazłem odwagę,by jej to powiedzieć. W końcu udało mi się. Zachowuję się dziecinnie. Wiem. Nie umiem przerwać tego dość świetnego kłamstwa. Nie mogę tego przerwać. Czemu ? Nie znam na to dokładnej odpowiedzi. Teraz czekam depresyjnie na to co powie Cauviglia. Jest nie zadowolona,widzę to po niej. Zniszczę jej wszystkie marzenia,to też wiem. Niby wiem tak dużo ale nic z tym nie robię. Jestem zagadką,nie do odkrycia.

- Nie możesz tego zrobić ! - Krzyczy a do jej oczu napływają łzy. Zraniłem już ją. Jestem debilem. Jak ja mogłem tak cudowną dziewczynę upokorzyć ?

- Dlaczego niby nie ? - Pytam nie dowierzając,dotykam jej policzka aby zetrzeć mokre łzy. Lecz ona się ode mnie odsuwa. Mogłem to przewidzieć.

- Diego,jeśli mnie kochasz to musisz odwołać to całe przestawienie związane z Violettą i powiedzieć prawdę swojej rodzinie. - Żąda,przy tym marszczy czoło czekając na moją reakcję.

- Ale Fran zrozum,że ja to wszystko robię z miłości do ciebie. - Odzywam się z zachrypniętym głosem.

- To teraz proszę abyś zerwał się z Violą. Specjalnie dla mnie. Zrób to również dla niej,daj jej znaleźć miłość swojego życia. - Warczy wściekle. W jej oczach widzę żal i bół. Nienawidzi mnie.

- Nie mogę. - Mówię to z wielkim bólem.

- To raz na zawsze zapomnij o mnie. - Stawia sprawę jasno. Nie mogę pozwolić jej odejść. Nie teraz.

- Nie możesz mi tego zrobić.

- Nie ? Właśnie,że mogę. Mam dość twojego wiecznego strachu. Bądź mężczyzną i udowodnij,że jednak masz coś w bokserkach. Zmieniłeś się. Tęsknie za tym Diego,który miał w nosie wszelką opinię ludzi. Po prostu brakuje mi ciebie. Teraz wszystkiego się boisz. Co się z tobą stało ?

- Nie wiem. - Znowu krótka odpowiedź lecz teraz nie wiem co mógłbym jej powiedzieć.

- Masz tylko tyle mi do powiedzenia ? - Ledwo przełyka ślinię i nie powstrzymuje łez,które jej napływają. Dlaczego to jest tak trudne ?

- Fran.... - Chcę coś powiedzieć jednak ona mi szybko przerywa.

- Nie. Zamilcz. Nie chcę tak dalej żyć. - Odrzekła chłodno. Nie ma już sił walczyć. Najprawdopodobniej ja też. Czy dam jej odejść ? To ważne pytanie.

- Co chcesz zrobić ?

- Odejść. Zastanów się nad sobą. Jak na razie to koniec nas. Lepiej będzie jak nie będziesz próbował za mną biec. - Ostrzega mnie i wybiega z apartamentu. Przy wyjściu mocno trzaska drzwiami. 

Czemu nie chcę walczyć o taką dziewczynę ? Za łatwo się poddaję. Jak na razie nie mam ochoty o tym rozmawiać.

Po trzydziestu minutach ponowie słyszę dzwonek do drzwi. Nie chcę mi się ich otworzyć. Jednak ta osoba nie daje mi  spokoju i sam wchodzi do mieszkania. Skąd to wiem ? Słyszę zamykanie drzwi.

- Hej kochani. Jesteście ? - Słyszę aksamitny głos Vilu. To ona. Przyszła,jak ja o to prosiłem.

- Ja tylko jestem. - Odzywam się gardłowo.

- No cześć. Mów o co ci chodziło ? Dlaczego miałam się tutaj pojawić ? - Zadaje masę pytań. Troszkę nie kontaktuję po kłótni z brunetką ale postaram się nie być roztrzęsionym.

- Chciałem się oświadczyć Fran,a mój ojciec wszystko dosłownie zepsuł. - Burczę pod nosem. Mam ogromny żal do niego. Gdybym mógł mu to wygarnąć. Łatwiej było by mi.

- Nie całkiem rozumiem. - Castillo tego się nie da zbyt szybko zrozumieć.

- Zamiast Francesce to muszę się tobie oświadczyć. - Odpowiedziałem i spuściłem wzrok czując jej wypalające spojrzenie. Złości ? Tak,to na sto procent to.

- Zaskoczyłeś mnie. - Odpowiada i delikatnie drapie się po karku.

- Uwierz,nie tylko ciebie. Co o tym sądzisz ?

- Jeśli jest taka twoja decyzja to tak. Przecież do ślubu za wszelką cenę nie dopuścimy. Prawda ? - Chce się upewnić. Muszę dać jej tą pewność. Inaczej nigdy się nie zgodzi.

- Jak najlepsza. Jesteś kochana. - Przytulam jej to do swojego ciała. Jej woń perfumów rozchodzi się nie bywale szybko.

- Diego,ja tylko robię to dla was. - Uśmiecha się delikatnie na co ja odwzajemniam jej gest. Jest taka prawdziwa i szczera.

- Wiem i doceniam. Napijesz się czegoś mocnego ? - Pytam zaciskając usta w jedną linię.

- Może być wino. - Odpowiada.

~ następny dzień.

Violetta

Moje i Diego'a zaręczyny to totalne szaleństwo. Nie do pomyślenia.  Mój przyjaciel chciał się wycofać z planu ale ja tak łatwo nie dałam mu się poddać. To tylko oświadczyny i nic więcej. Do ślubu na pewno oboje nie dopuścimy. Na sto procent. Pewnie teraz się zastanawiacie czemu to robię ? Może po prostu. Nie to nie to. Chce zapomnieć o Leonie i myślę,że to jest najlepszy sposób. Nawet gdybym miała mieć szansę bycia z nim to bym nie chciała. Dlaczego ? Dwoma słowami nie pasujemy. Nasze życie jest bardzo inaczej ułożone i ja to wiem. On najwyższa półka biznesu a ja ta niższa.

Niestety nie moglibyśmy stworzyć związku. Tak mi się przynajmniej wydaję. Stoję przed wielkim lustrem w pokoju Diego i patrzę się skupiona w moje odbicie. Nie wyglądam najlepiej. Może dlatego też się tak czuję ? Moja idealna fryzura i makijaż próbują zakryć wszelki smutek,który kryję pod tą maską. Oby się to udało. Jestem ubrana w kwiecistą sukienkę od Mohito i do tego szpilki od Louboutin'a. Ślicznie wyglądam ta potwierdziła mi Katarina. Jest nie bywale szczęśliwa. Może dlatego,że jej syn chcę mi się oświadczyć. Na pewno. Pewnym krokiem wychodzę z pokoju,schodzę po schodach na dół gdy słyszę dzwonek do drzwi. To pewnie moi rodzice. Ciekawa jestem ich zdania gdy dowiedzą się,że będę narzeczoną Diego. Szczególnie zależy mi na zdaniu,mojej rodzicielki,która wie o wszystkim. 

- Violetta,moja kochana córeczko. - Przytulenie mojej mamy to największy prezent. Dawno się z nią nie widziałam. Jej matczyne ciepło dobija mnie niesamowicie. Potrzebowałam tego. 

- Mamo. Dobrze,że jesteś. - Odzywam się a fala ciepła uderza mnie w brzuchu. Czuję się przy niej bezpiecznie,przy mojej mamie.

- Państwo Verdas nas dzisiaj zaprosili. - Mówi tata i uśmiecha się serdecznie w moją stronę.

- Jest jakaś szczególna okazja ? - Pyta rodzicielka. Nie mogę jej nic zdradzić,bo przecież dla nich to nawet ja nie wiem o co tutaj chodzi.

- Dowiecie się wszystkiego. Miło mi was poznać. Jorge Verdas. - Przedstawia się tata chłopaków.

- Nam również miło. Angeles i German Castillo. - Prowadzi ojciec. Jak zwykle perfekcjonista. Musi mieć wszytko dopięte na ostatni guzik. Jeśli by tak nie było. Drażniło by go wszystko.

- Nareście mam okazję poznać rodziców wspaniałej Violetty. Już wiem po kim państwa córka odziedziczyła urodę. - Chwali Jorge. Cudowny człowiek z wielkim sercem. Uwielbiam go.

- Nie przesadzaj. Jesteśmy na ty. - Mamo sąd u ciebie tyle poczucia humoru ? W obecności takich ludzi. Byłaś zawsze do nich uprzedzona,a jednak.

- Zapomniałem. Wybacz. Mogę wiedzieć czym się codziennie zajmujecie ?

- Prowadzimy kancelarię adwokacką. - Mówi ojciec i chwyta mamę w talii. Jak uroczo. Są ze sobą bardzo długo,a ja nadal się dziwię jak ich miłość przetrwała ? Czy jest na to przepis ?

- Jak będę miał problem to już wiem do kogo się udam. - Śmieję się pan Verdas a razem z nim moi starsi. Ukochani.

- Dziękujemy. - Kultura u mojej mamy to ta rzecz,która mi jako z wielu imponuje.

- Kochani zapraszam was wszystkich do stołu. - Prowadzi Jorge nas w stronę jadalni.

Kolacja przebiega jak na razie w przyjaznej atmosferze. Leon jest obecny,myślałam,że jednak nie przyjdzie. A tu mnie mile zaskoczył. Siedzi zasmucony i tylko patrzy na przód,nie uśmiechnął się dzisiaj ani razu. To przeze mnie ? Przecież sobie wszystko wyjaśniliśmy. Może ma jakiś problem lub nie ma humoru. To drugie jest bardziej prawdziwsze. W końcu wszyscy zjedli posiłek. Diego odsuwa krzesło i wstaje. Jest nerwowy, sama mu się nie dziwię. Boję się tego co będzie potem. Błagam tylko nie ślub,bo ucieknę na koniec drugiego świata. - Śmieję się cichutko.

- Chciałbym zabrać na chwilę głos. Chcę coś państwu bardzo ważnego ogłosić. - Mówi poważnym tonem Leon. Moi rodzice przybrali twarz zainteresowania.

- Prosimy cię Diego. Nie denerwuj się. - Uspokaja go mama,widząc jak ze strachu gestykuluje rękoma. Udało się jej.
- Dziękuje pani za miłe słowo. German pozwolisz mi prawda. - Tata niczego nie świadomy przytakuje.

- Oczywiście. - Odpowiada z chrypką.

Uklęknął przede mną na jedno kolano i wyjął z kieszeni pudełko z pierścionkiem zaręczynowym.

Otworzył i wyciągnął je w moją stronę. 

- Violetto wyjdziesz za mnie ? - Nie drżał przy tym,pewnie moją odpowiedź uważał za czystą formalność,bo właśnie tak było. 

- Tak. - Mówię z zachrypniętym głosem. Brunet wsuwa mi pierścionek na palec. Wygląda świetnie.

- To jest nasza wspaniała oznaka miłości. Kocham państwa córkę i chcę z nią dzielić każdy ranek. - Nie wiedziałam,że jest tak świetnym poetą. Nasze kłamstwo nadal trwa. Aż boję się sobie pomyśleć co by się stało gdyby to wszystko miało się wydać ?

- To piękne co mówisz ale nie jestem pewna czy to nie za szybko. - Mówi nie zadowolona moja mama. Angie Castillo ma wielkie obawy co do losu jej córki ? Boi się o mnie. Ja to wiem.

- Kochanie przestań. Ważne,że nasza malutka jest szczęśliwa. - Pociesza ją mój tata,najlepszy w tym co robi. Mnie też zawsze pocieszał,gdy miałam ciężkie dni. Ideał faceta.

- Wątpię. Wolę abyście jeszcze nad tym pomyśleli. To jest decyzja na całe życie nie na chwilę. - Odpowiedziała chłodno,a ja westchnęłam. To będzie ciężkie. Niech ktoś pomoże mi ją przekonać.

- Angie są młodzi ale już dorośli. Dajmy im wolną rękę. - Odzywa się Katarina. Uszczęśliwiona.

- Jeśli tak mówisz. - Moja mama jest nie do końca przekonana. Może to dzięki temu,że jej o wszystkim powiedziałam ? Ale przecież komuś musiałam.

- Kochacie się więc weźmiecie na pewno ślub. - Pan Verdas chyba sobie ze mnie żarty urządza. Żadnego ślubu nie będzie. Nie chcę być żoną. To mnie przerasta.

- Na taką decyzję jest za szybko. - Odpowiadam chłodno. Nie lubię wybiegać daleko w przyszłość.

- Violu pomyśl o tym,że możesz być matką. - Rozmarzona Katarina troszkę nie przeraża. Ja matką ? Na dodatek w tym wieku ? Nie.

- Nie chcę być jak na razie mamą. Jestem za młoda na bycie nią.

- Co ty mówisz ?

- Mamo uszanujmy decyzję Violusi. - Kocham w Diego'u jego przesadzą słodycz,tak po przyjacielsku.

- No dobrze. Pamiętajcie zawsze pomożemy wam zorganizować ślub. - Odzywają się Verdasowie z wielkimi uśmiechami na twarzy,jedynym niezadowolonym gościem jest tutaj Leon.

Cały wieczór minął nam rzeczywiście bardzo sympatycznie. Nie myślałam,że moi rodzice mogą się tak polubić z państwem Verdas. Jednak rzeczy nie możliwe są na wyciągniecie ręki,tylko trzeba tego na prawdę chcieć. Jest późna godzina a moi rodziciele,muszą już wracać do domu.

- Córciu musisz do mnie jak najszybciej przyjechać. Nie podoba mi się to wszystko i chcę z tobą w samotności porozmawiać. - Przełknęła ciężko ślinię patrząc w moje oczy. Za bardzo się o mnie martwi ale ta rozmowa z nią jest nieunikniona. Wiem.

- Przyjadę mamo. - Zapewniam ją. Czemu ja to robię ? Gdybym nie obiecała,byłoby mi łatwiej nie przyjechać. Teraz to tylko muszę ją odwiedzić.

- Trzymam cię za słowo. - Uśmiecha się promienie i z wielką czułością całuje moje czoło.

- Pa tatusiu. - Krzyczę gdy ten wychodzi z domu Verdas.

- Pamiętaj kochamy cię. - Mówi mama i sama znika za drewnianą konstrukcją.

- Ja was też. Do zobaczenia. - Mówię cichutko,jakby do samej siebie.

~ następny dzień.

Leon

Piątek,ostatni dzień pracy w końcu odetchnę ulgą. Ten tydzień był naprawdę dla mnie straszny.

Zerwanie z Camilą dało mi takich skrzydeł,że mogę latać z nadzieją o lepsze jutro. Na dodatek panna Torres dzisiaj ponownie się spóźnia. Czyżby przypadkiem nie ma zegarka ?  - Odzywa się sarkastycznie moja podświadomość i prycha z pogardą. Mam tej kobiety dość. Jeśli nie zjaw się w ciągu piętnastu minut,może pożegnać się z ciepłą posadą kosmetyczki. Robię się coraz to bardziej nie cierpliwi,nie znoszę takich sytuacji. W jednej chwili drzwi do mojego gabinetu otwierają się a nich staję pani Torres. W końcu raczyła się pojawić.
- Dzień dobry szefie ! - Mówi podekscytowanym głosem i siada na przeciwko mnie. Coś czuję,że ta rozmowa nie będzie należała do najmilszych. To normalność.
- Mogę wiedzieć jaki jest powód twojego spóźnienia ? - Warczę oschle w jej stronę. Niech wie,że nie będzie miała ze mną łatwo. Przynajmniej nie dam jej tej satysfakcji.
- Byłam na kawie z przystojnym mężczyzną. - Czy ona przypadkiem nie chce mi dopiec ? Mam w nosie z kim się potyka. Praca to praca,a ja nie toleruję spóźnień z błahych powodów.
- Nie życzę sobie byś się spóźniała przez tak niedorzeczne sprawy. - Fuknąłem. Musi mnie usłyszeć dobrze,bo ona lubi coś przekręcać.
- A co zazdrosny jesteś ? - Śmieję się głośno,lecz mi nie jest do śmiechu.  Jest inna.
- Możesz raz w życiu być poważna. Nie podoba mi się twoje zachowanie. - Mówię zły,ta tylko lekko spuszcza głowę. Wstydzi się i dobrze.
- Oj Leonku,nigdy taki nie byłeś. - Odzywa się z pogardą. Ma czelność to robić ? Nienawidzę jej za to. Nic jej nie wolno a odnosi się do mnie jak do kolegi. Tutaj jestem jej szefem i należy mi się szacunek.
- Przestań. Dostosujesz się do moich zasad lub w tej chwili możesz stracić pracę. - Uśmiecham się szyderczo,ta tylko cichutko potakuje.
- Dobrze. Wrócę do swoich obowiązków.
- Lepiej już idź. - Macham ręką a ta wychodzi. Jestem strasznie zmęczony. Jednak nie mogę mieć chwili spokoju bo z szybkością światła do pomieszczenia wchodzi ojciec i mój brat. Co oni tutaj robią ? Kolejna rozmowa,proszę tylko nie to.
- Dobrze,że jesteś u siebie. - Odzywa się ojciec a swoje ręce krzyżuje na piersi. Nie mówcie mi,że znowu coś się stało.
- Musimy we trójkę porozmawiać. - Powiedział Diego,spoglądając nie pewnie na mnie. Chwytam się za głowę chcąc wszystko to sobie uporządkować. Nie mogę. Choć bardzo tego chcę.
- Coś się stało ? - Pytam nie pewnie,nie wiedząc czego mam się spodziewać.
- Jest bardzo ważny interes do spełnienia. Nasi kontrahenci z Norwegii zapraszają nas na bankiet do nich. Żebyśmy dobrze wypadli,musimy jechać. - Szykuje się wyjazd ? Tylko nie mój. Chcę sobie w samotności odpocząć w ten weekend a nie wyjeżdżać.
- W takim razie co ja mam z tym wspólnego ?
- Chcę abyś poleciał do nich z Violettą. - Czy ja się przypadkiem nie przesłyszałem ? Mam tam lecieć z Castillo ? Tylko nie to,przecież miałem o niej zapomnieć. Dzięki tato. - Mówię do siebie w duchu z wielkim sarkazmem.
- A Diego nie może ? - Chcę jakoś się od tego wymigać,lecz gdy ojciec coś postanowi to jest to ciężko odwrócić.
- Nie dokończyłem mojego projektu i dlatego nie mogę. - Odzywa się z niezadowoleniem Diego. Pewnie chciał spędzić ze swoją narzeczoną miły weekend. Jednak nie może.
- Dobrze polecę z nią,kiedy jest lot ?
- Jutro,wcześnie rano. Więcej informacji przekaże ci później. - Mówi i uśmiecha się ojciec. No to czeka mnie przemiły lot i wolny czas z panią Castillo. czego można chcieć od życia ?
- Okey. Muszę lecieć, za chwilę operuję.
- Powodzenia. - Mówią na równi co dość śmiesznie to wygląda.
- Nie dziękuje. - Powiedziałem tylko tak,dlatego aby nie zapeszyć.

*

Symonides z Keos

Rozdział taki se ;/ Ale już to wiecie. Przepraszam,że nie spełniłam

nikogo prośby o zaręczynach. Ja po prostu idę z moją fabułą :)

Myślę,że mi to wybaczycie.

Zaręczyny się od były ta dam :P Nikt nie przypuszczał,że sprawy tak się 

potoczą ? Co nie xD

Francesca ma dość,więc zerwała z Diego. A on też sobie odpuścił i nie ma zamiaru o nią walczyć.
Może mu się to zmieni ?

Leon i Violetta będą lecieć do Norwegii. Co wyniknie z tego wyjazdu ? Przekonacie się.

Nie martwcie się jak zapewniałam będzie Leonetta ♥

No cóż kończę tą bezsensowną notkę :c
Przepraszam was bardzo ale błędów nie zdążyłam poprawić.

Rozdział 14 = 28 komentarzy ^^