Chapter 7 ~ Mediolan

* Założę się,że zaczniesz mnie kochać.Jak tylko ja pokocham kogoś innego.

Kogoś lepszego niż ty.

__________________________________
Rozdział z dedykacją dla Olcia Oleńka ♥!

Leon

- Cześć.- Mówię radośnie widząc pracującą Castillo. Nie wiem czemu zagadałem,ale czułem wewnętrzną potrzebę. Musiałem zamienić z nią,chociaż słowo. Nie wiem co się ze mną dzieje.

- No cześć.- Odpowiada,lecz nie patrzy na mnie. Jest zajęta rysowaniem.

- Przeszkadzam ? - Pytam i unoszę brew. Oby powiedziała nie. Verdas co z tobą ?- Co robisz ?

- Projektuję nową dekorację i nie przeszkadzasz.- Spogląda na mnie i uśmiecha się.

- Słuchaj wpadnij do mnie na chwilę.Chcę z tobą porozmawiać.

- Możemy iść.- Oznajmia beznamiętnie i wstaję z krzesła.

- To dobrze.- Mówię i razem zmierzamy do mojego gabinetu.Gdy docieram do niego zaczynam pierwszy.

- Muszę ci pogratulować zrobionego image nowego działu promocji. Idealnie wszystko dopracowałaś.

Wyszło cudownie. Chcę abyś zaczęła pracę nad większymi projektami w klinice. Co ty na to ?

- Leon nie przesadzaj,to nic takiego a ponadto pomagał mi Diego,więc to nasza zasługa.

- Nie przesadzam. Diego mówił,że dokończył projekt a całość zaprojektowałaś ty. To wiele znaczy.

- Naprawdę nie musisz mi dziękować. To moja praca.- Mówi i przegląda kartki swojego projektu.

- Nie bądź taka.- Odzywam się do niej. Tylko co ja robię. Chcę na siłę kogoś zmusić chyba do rozmowy. Widać,że ma dość mojej nachalności. Sam mam siebie dość.

- Jaka niby ? - Pyta niewzruszona i zaciska usta w jedną linię.

- Taka zimna w stosunku do mnie.- Chwytam ją za rękę i gładzę opuszkami moich palców. Wzdryga się. Od mojego dotyku,wychodzi jej gęsia skóra,czy coś to znaczy ? Jest zawstydzona tą całą sytuacją.

- Nie jestem. Mam ciężki dzień. To tyle.- Mówi wymijająco i uwalnia się od mojej dłoni.

- Przepraszam,że o tym pomyślałem.Myślisz,że kobieta może zmienić uczucie mężczyzny ?

- Słucham ?Nie przejmuj się,wszystko jest okey.- Próbuje mi coś wmówić,lecz wiem,że coś ukrywa.

- Nie to nic ważnego.Rzęsa.- Oznajmiam,gdy zauważam ją na jej policzku.

- Co ? - Pyta zdziwiona.

- Rzęsa,klepnij ją w policzek i pomyśl życzenie.- Śmieję się,a ona bezskutecznie próbuję ją klepnąć.

- Niestety.- Mówię z drwiącym uśmiechem.- Poczekaj muszę ją usunąć.- teraz ona zaczyna się głośno śmiać a ja razem z nią. Co my wyprawiamy ?

- I życzenie się nie spełni.- Mówi smutnym głosem,zbliżam się bardzo blisko niej i zatapiam się w jej tęczówkach. Jakie ma śliczne oczy. Dwie małe iskierki. Gdy mam się zbliżyć jeszcze bardziej bliżej niej,drzwi się otwierają i wchodzi nie zadowolony ojciec z tego co przed chwilą zastał. W szybkim momencie odskakujemy od siebie. Viola bez słowa wychodzi speszona. Jestem na siebie taki zły. Akurat tata musiał widzieć tą całą scenkę.

- Nie zapominaj,że Violetta jest dziewczyną twojego brata.- Mówi chłodno i z taką wściekłością.

- Nie zapominam.Dobrze by było gdyby on też pamiętał.- Unoszę swój głos. Niosą mnie nerwy.

- O czym mówisz ? - Pyta dość zaciekawiany.

- Widziałem jak wczoraj pod szpitalem był z inną kobietą,szli pod rękę.

- Z kim był ? - Pyta wstrząśnięty tym co usłyszał ojciec. Nie wiem kim ona była. Lecz na sto procent wiem,że nie była to Violetta. Ta dziewczyna była brunetką.

- Tego nie wiem. Musisz porozmawiać ze swoim synem.- Mówię ciekły i wychodzę. czemu ja mam być ten stale idealny ? Nie chcę tego. Co ja poradzę na to,że mam mętlik w głowie. Nie jestem idealny,bo nikt nie jest i każdy popełnia błędy.

Ludmiła

Podjęłam już decyzję. Wyjeżdżam. Chcę się odciąć od rzeczywistości,na tyle ile mogę. Mediolan. Jak na razie to włoskie miasto jest moim celem. Spotkanie z rodzicami,po tak długich nie odwiedzinach. Może się okazać bardzo dobrą rzeczą. Wiele razy mój tata,dzwonił do mnie mnie pytając kiedy przyjadę. To jest dobra okazja. Mianowice moja mama w tę niedzielę obchodzi swoje urodziny. Zrobię im wielką niespodziankę. Na pewno wszyscy się ucieszą. Muszą ugościć swoją jedynaczkę jak najlepiej potrafią. To żegnaj Nowy Yorku a witajcie Włochy. Kieruję się do odprawy. I już po półgodzinie siedzę w samolocie. Czeka mnie bardzo długa podróż. Aż 9 godzin lotu i będę w rodzinnym mieście.

~*~

- Ludmiła ? Moje słońce.Co ty tutaj robisz ? - Pyta roześmiana od ucha do ucha kobieca głowa rodziny Ferro. Moja matka zawsze była pełna życia. Chciałam się od niej tego nauczyć lecz nie mogłam. Za dużo się nacierpiałam.
- Przyjechałam was odwiedzić.- Mówię i wtulam się w ciało rodzicielki.
- To wspaniale. Zawsze marzyłam o takiej niespodziance na urodziny.- Świetne dołeczki uśmiechają się do mnie. Moja mama. Takiej bliskości potrzebowałam. Rodzina,to co w życiu jest najważniejsze.
- Nie zapomniałam o nich.- Wpatruję się w jej wyraz twarzy,który się nie zmienia. Skąd ona bierze tyle radości,przy jej wieku ? Może wie,że nie warto się przejmować. W końcu kończy te 48 lat.
- Wiem.Dobrze,że przyjechałaś.- Gładzi mnie po ramieniu.
- Wspaniale.Jest tata ? - Pytam. Najbardziej chyba stęskniłam się za moim ojczulkiem. Gdy byłam mała byłam jego oczkiem w głowie do kiedy nie wyjechałam z Mediolanu,lubił mnie kontrolować. Teraz się zmienił. Jest bardziej wyrozumiały i przestał być opiekuńczy.
- Załatwia sprawy biznesowe na mieście.- Mówi zwięzłe i krótko. Jak to ona.- Opowiadaj co u ciebie ?
- Po staremu.- Mówię wymijająco. Nie chcę rozmawiać o sprawach sercowych z nią. Będę tylko słyszała a nie mówiłam. Nie chcę przez to przechodzić.
- Nie masz tam nikogo w Nowym Yorku ? - Stara się dociekać. Och mamo musisz być taka ?
- Mamo ! Nie chcę rozmawiać na takie tematy.- Unoszę głos. Jestem cała zdenerwowana.
- Czyli jest ktoś ? - Pyta. Czy ona nie może przestać ? K o b i e t a.
- Przestań.Nie mam nikogo.- Ponoszę mnie nerwy i wymachuję w przedziwny sposób rękoma.
- To co cię tam trzyma ? Wiesz dobrze,że również świetną pracę dostałbyś tutaj.
- Tam mam kochanych przyjaciół.- Mówię,a na mojej twarzy wreście wychodzi uśmiech.
- Nie jest to wymówką.- Zaprzecza mi.
- Dobrze to wiem. Gdzie mam zanieść walizki ?
- Do twojego pokoju.Nic nie zmienialiśmy od ostatniej twojej wizyty.
- Dziękuję.Pójdę się położyć bo jestem zmęczona.
- To leć skarbie.- Mówi a po chwili znika w drzwiach prowadzących do jej krainy. K u c h n i.

Otwieram mojego macbook'a i loguję się na swoją pocztę.Nowa wiadomość,od Vilu.Jestem ciekawa co takiego pisze. Klima bezmyślnie.

Do : Ludmiła Ferro
Od : Violetta Castillo
Temat : Gdzie jesteś wariatko ? :P
~ Cześć Lu bardzo się o ciebie martwię. Chciałam spędzić z tobą dzisiejszą sobotę,a nie ma cię. Gdzie jesteś ?

Do : Violetta Castillo
Od : Ludmiła Ferro
Temat : Jestem cała.
~ Violu,wszystko jest ze mną w porządku. Postanowiłam odpocząć od wszystkich problemów. Jestem w Mediolanie u rodziców. Możesz być spokojna. Przesyłam ci całusy.

Do : Ludmiła Ferro
Od : Violetta Castillo
Temat : Czuję ulgę :)
~ Nie wiesz jak się cieszę. Baw się i odpoczywaj to dobrze ci zrobi. Nie wnikam w twoje problemy. Pogadamy jak wrócisz.Trzymaj się.

Zamykam laptopa i po chwili zasypiam. Z głęboki myślami o moim życiu.

Camila

- Wiesz chciałbym aby ta kolacja była nie zapomniana dla Leona.- Mówię dość przesłodzonym głosem. Niech wie,że szatyn jeszcze należy do mnie. Niedługo stanę z nim na ślubnym kobiercu.

- Tak wiem.Przecież ten kolejny wielki sukces trzeba oblać.- Odpowiada. Aż jest mi nie dobrze,gdy muszę jej słuchać. Naiwna. Jak wszystkie dziewczyny,które próbowały się podstawiać do Leona. Już ich nie ma i na pewno szybko nie wrócą. Dla niej mam specjalną niespodziankę.

- Dobrze,myślisz.W końcu w nim należy przyszłość naszej kliniki.- Przytakuję jej. Chcę wydać się w miarę szczera. Muszę zdobyć jej zaufanie,a reszta przyjdzie z czasem.

- Myślę,że to świetny pomysł.- Uśmiecha się w moją stronę. Uśmiechał się póki jeszcze możesz -podpowiada mi moja podświadomość. Nie chcę jej w życiu państwa Verdas. I ona to zrozumie.

- No to świetnie.I właśnie dla ciebie jest to zadanie.- Oznajmiłam i upiłam łyka latte.

- Ja ? Na pewno się nie pomyliłaś ? - Czego ona tu nie rozumie ? Wybrałam ją,bo jest do tego bardzo potrzebna. Pomogę jej wylecieć. Prędzej czy później mi się to uda. Mój plan idzie w dobrym kierunku. Raz na zawsze zrobię z nią porządek.

- Wiem co robię.- Oznajmiam i śmieję się krótko. Taka niewinna. Za mało wie o życiu.

- Tylko nie wiem czy dam radę.- Mówi nie przekonana. Oj słońce ty miałabyś nie dać rady ? To jakaś kpina.- Powtarzam sobie w myślach.

- No oczywiście,że dasz radę.Kochanie,wszystko o tobie wiem.- Odpowiadam dumnie. Motywacja to moje ja.

- Skąd ? Raczej nie wiesz o mnie nic.- Mówi z sarkazmem. Ty Violcia nie pozwalaj sobie. Ja tutaj ustalam zasady. Co za dziewczyna. Ugh mam już jej dość.

- Nie bądź taka złośliwa.Jak chcesz to mogę ci pomóc ? - Pytam z złośliwym uśmiechem,którego ona nie zauważa.

- Mogłabyś ? - Pyta pełna nadziei. Podoba mi się tutaj moja rola. Jestem wielka.

- Pewnie.czego nie robi się dla Leona.- Powiedziałam rozmarzona,a ona spuściła głowę. Czyżby zabolało ? Och jak mi przykro. On jest mój.

- No może chociażby uda mi się mu odwdzięczyć.- Mówi z uśmiechem. Odwdzięczyć ? Co on dla niej zrobił ?

- Mogę wiedzieć o czym mówisz ? - Staram się ukryć moją złość i wściekłość. Jeśli bym mogła rozszarpałabym ją.

- Wczoraj przyjechał do firmy,bo skręciłam kostkę i bardzo mi pomógł.- To Verdas tam popędził. Zapłacą mi oboje za to. Tak śpieszno mu do młodej,już ja mu wybiję ten pomysł z głowy.

- Tak ? Nie wiedziałam.Co z niego za bohater.

- Jest wspaniały.- Oznajmia. Zapomnij już nie będziesz miała tak kolorowo. Zrobię wszystko byś cierpiała. W s z y s t k o.

Violetta

Zbieram wszystkie dokumenty z mojego biurka,aby dokończyć moją papierkową robotę w domu razem z Diego. Uwierzcie,nawet sobotę mam zawalaną pracą. Cóż tak bywa. W końcu pracuję w sławnej w całym Nowym Yorku klinice piękna. Musimy dbać o image firmy. Inaczej nikt by do nas nie przyszedł,na żaden zabieg. Po dzisiejszym spotkaniu z Camilą mam lekkie obawy co do niej. W pewnych momentach naszego spotkania wydawała się nie szczera. A może ma taki wyraz twarzy ? Nie wiem co mam o niej myśleć. Po głowie chodzi mi jeszcze jedno imię. L e o n. Ten facet dzisiaj pomieszał mi bardzo w głowie. Co miał na myśli mówiąc,że kobieta może zmienić uczucia mężczyzny ? Czy te słowa kierował odnośnie do mnie ? Nie wiem. Dzisiaj niczego nie jestem pewna.Gaszę lampkę,która jest na biurku i kieruję się do wyjścia z kliniki. Nagle drzwi do mojego biura otwierają się. Jestem przestraszona. Czyżby to włamywacz ? Co powinnam zrobić ?

A może to nikt zły ? W tym momencie miałam 100 myśli na minutę. Nigdy nie byłam tak przerażona jak teraz. Nogi mam jak z waty. Boję się. Robię krok w tył i po omacku szukam guzika od lampki.

Kiedy go znajduję oświetlam gościa. Przymruża oczy. Sylwetkę ma mężczyzny. Po paru próbach zgadnięci kim jest odkrywam,że to Federico Pasquarelli we własnej osobie. Co za miła niespodzianka.

- Czyś ty do reszty zgłupiał ? - Krzyczę na niego. To tylko on. Ale narobił mi wielkiego strachu.

- Przepraszam. Ja nie chciałem cię nastraszyć.- Mówi ze skruchą. Cały on.

- Przez ciebie o mało bym zemdlała. Musisz skradać się jak złodziej ? - Pytam z pretensją. Nie umie normalnie wejść jak człowiek ?

- Widziałem,ze tu jesteś. Chcę z tobą porozmawiać.- Wyjaśnia,po czym siada na obracane krzesło.

- O czym ?

- O Ludmile. Nie wiesz co z nią jest ? - Pyta i marszczy czoło,czekając na odpowiedź i co ja mam mu powiedzieć. Lu chyba mnie nie zabije.

- Wiem,ale nie jestem pewna czy mogę ci powiedzieć.- Burczę. Nie jestem pewna czy dobrze będzie gdy wyjawię mu miejsce gdzie znajduję się blondynka.

- Błagam cię mów co z nią.Jest cała ? - Marti się to widzę,również zależy mu na niej. Więc czemu by im nie pomóc ? Kochają się to widać. Lecz potrzebują dać sobie szanse.

- Żyję. Po co jej szukasz ? - Muszę się upewnić,że nie ma na myśli zrobienia czegoś złego.

- Chcę naprawić swój błąd. Wczoraj popełniłem go.- Mruknął spuszczając głowę na dół.

- Miała z tobą porozmawiać.- Oznajmiam a na jego twarzy wkrada się delikatny uśmiech. Cieszy go to.

- Debil ze mnie. Gdzie jest ona ?

- Obiecaj mi,że nie zrobisz nic głupiego.- Federico tylko przytakuje moim słowom.

- Obiecuję. Mów.- Oznajmia mi to z takim przekonaniem,że nie mam już żadnych obaw co do niego.

- Jest w Mediolanie u rodziców.- Mówię cicho i widzę,że jest tym zaskoczony.

- Muszę do niej jechać.- Mówi poważnie.- Jesteś kochana.- Całuję mój polik.

- Federico co chcesz robić ? - Krzyczę gdy tylko chłopak opuszcza w pośpiechu mój gabinet. Kręcę głową dezaprobatą. Co chce zrobić ?

- Dziękuję ci bardzo.- Odkrzykuję mi,lecz nie to co chciałam usłyszeć. Oby nie wymyślił czegoś bezmyślnego. Chociaż znam go krótko to wiem jaki jest gdy targają nim emocje.

*_*

Jak widzicie nadal nudy w opowiadaniu.Ale nie długo akcja rozkręci się o 180 stopni.
I nie będzie aż tak kolorowo,będzie bardzo dużo zwrotów i upadków.I czy miłość
przetrwa próbę ? Tylko kogo miłość,tego dowiecie się w najbliższych rozdziałach :)
Camila zaczyna działać,a jej zemsta dopiero nabiera kolorów ;P
Nie powiem nic więcej ;>

A na dniach pojawi się zakładka z bohaterami :))

* Ciara I Bet

Chciałabym was bardzo serdecznie zaprosić na bloga Olci Oleńki,która założyła nowego bloga.
Jeśli będziecie mieli chęci,to wpadnijcie.Link do bloga

Rozdział 8 = 24 komentarze i więcej :>
Wiem,że stać was na więcej :D

Do następnego,kocham was ♥!